Mark Feldman (Chicago, 1955) is een virtuoos jazz violist, hij speelde op meer dan 200 opnamen in Nashville als studio muzikant, hij was lid van het Nashville Symphony en speelde C & W met Lorette Lynn en Ray Price. In 2003 was hij solist bij het Nederlands Radio Philharmonie Orkest. In N.Y. Lincoln Center speelde hij met de pianisten Paul Bley en Muhal Richard Adams, hij nam tientallen albums op met alle groten in de moderne jazz zoals John Zorn, Dave Douglas, John Abercrombie, Ray Anderson, Tim Berne, Uri Caine, Sylvie Courvoisier e.v.a., waarbij de hoeveelheid eigen albums nogal mager, het laatste album onder zijn eigen naam was “What Exit” uit 2006, dit is zijn tweede solo album sinds “Musicfor Violin Alone” uit 1994 dat werd geproduceerd door John Zorn.

Dit album wordt geopend met “As we are” van Sylvie Courvoisier met wie Mark de laatste jaren veel optreedt en opneemt. Sinds zijn eerste solo album heeft Mark het een en ander qua techniek bij geleerd, zeker wat betreft het rechtstreeks bespelen van de snaren, dat schrijft hij zelf in het cd boekje, “People who say ‘I hate virtuosity’ I wish sometimes they’d listen to the music and not notice the technique”. “Peace Warriors” van Ornette Coleman uit 1987 is het tweede nummer dat niet is geschreven door Feldman. Hier wordt gebruik gemaakt van overdubs, Mark schreef het arrangement voor twee violen, hij speelde beide partijen als complementaire en geen contrasterende stemmen. In de improvisatie gaat hij zijn eigen weg, de timing en het thema, hij bekijkt het uit verschillende hoeken. “I’m inspired by Ornette, but I’d never try to copy him”.

Wat onmiddellijk opvalt bij het beluisteren van het vioolspel van Feldman is de volledige beheersing van het instrument waarbij goed te horen is dat hij een klassieke opleiding heeft gevolgd. Het serene titelnummer “Sounding Point” bevat ook overdubs zodat er een fraaie spanningsboog ontstaat tussen de verschillende opnames. Ondanks Feldman’s opmerking niet teveel naar de techniek te luisteren, gebeurt dat onbewust toch wel, zeker in een compositie als “Unbound” waarin de viool technische hoogstandjes zich aaneen rijgen. De muziek is zonder enige twijfel free jazz zonder een duidelijke melodie maar ook zonder atonale klanken, nee integendeel de heldere geluiden die Feldman laat opstijgen uit zijn instrument zijn overal en altijd een balsem voor het oor of het nu arco is of pizzicato. Als het gaat over de viool en jazz dan valt bij de meesten onmiddellijk de naam Stéphan Grapelli, maar met diens muziek heeft “Sounding Point” niets van doen. Met klassiek vioolspel ook niet, hoewel sommige passages in “Viciously” daar wel aan doen herinneren. Geen makkelijke muziek, wel uitermate intrigerend en boeiend.

Jan van Leersum.